Atatürk’ün son çocukları

Bekir Coşkun; Seni sindirip korkutanın dahi Atatürk’ün resminin altında konuşma gereği duyduğunu nasıl görmezsin?

Ankara Üniversitesi İletişim Fakültesi’nde genç meslektaşlarımızla söyleşimiz vardı önceki gün saat 13.00’te,
Mustafa Balbay ile ikimiz…
Çocuklar heyecanlı hazırlandılar…
Saat 11.00; telefonda “Afişlerimizi astık” dediler…
Saat 12.15; “Karşı gruplar afişlerimizi yırtmaya başladı” haberi geldi…
Saat 12.20; “Bize saldırıyorlar” dedi Çilem, ağlıyordu…
Saat 12.45; saldırıların yoğunlaştığı ve dinlemeye gelenlerin can güvenliği kalmadığı için toplantıyı iptal ettiklerini bildirdiler bize…
Döndük…
*
Buraya kadarı olağandır…
Türkiye’de; hırsızlar banka yönetimlerine getirilirken, katiller anayasa yaparken, bir milletvekili ile bir yazarın çıkıp öyle konuşmaları zordur…
Hücrede olmadığına şükret sen…
*
Ama akşam bilgisayarımı açtığımda bir bıçak saplandı:
“Okulum adına sizden özür dilerim… Arkadaşlarıma saldırdılar… Bir arkadaşımızın kafası kırıldı, birinin burnu çatladı, benim de vücudumda morluklar var (……..) Demek istiyorum ki bizden ümidinizi kesmeyin… İnandığımız ve savunduğumuz şeylerin arkasında durabilen çocuklarız… Ama belki de Atatürk’ün son çocuklarıyız… Merve…”
*
Her kim bu gazeteyi elinde tutuyorsa, ya da her kim bu yazıyı okuyorsa…
Bu moral bozukluğu…
Bu küskünlük…
Bu kahır yeter…
Temiz bir Türkiye isteyen yüzde 55 karşısında, yalanın arkasına takılan yüzde 45 cehaletin, sırf siyasi hatalar ve hileler yüzünden kazandığını bilmeyen var mı?..
*
Kaldır başını…
Eğer yer kürenin aydınlık yanı tıpkı senin gibi düşünüyorsa ve çağdaş dünyanın aydınlığına dönükse yüzün…
Dudaklarını yeme…
Başını eğme…
Diril…
Merve’ye “Belki de Atatürk’ün son çocuklarıyız” dedirtme…
*
Seni sindirip korkutanın dahi Atatürk’ün resminin altında konuşma gereği duyduğunu nasıl görmezsin?..
Ama onun kanında yok…
O aydınlık sevdası senin kanında…
Boynunu bükme…

Bekir Coşkun - Sözcü