Domuz

Bekir Coşkun; 'Domuz şehre indi' diyorlar ama doğru değil… İnsan domuzun yerine çıktı…

“Domuz şehre indi” diyorlar ama doğru değil…
İnsan domuzun yerine çıktı…
*
Orası domuzundu…
Bir gün yuvasına döndü ki birisi oturuyor…
22 katlı apartman var domuzun yuvasının yerinde…
Balkondan gazetecilere seslenen amca “Domuz buraya kadar indi” dese de, dili olsa “İnmedik, o çıktı” diyecek domuz…
*
Bulursanız sorun:
“Domuz…”
“Efendim…”
“Şehre mi indin?..”
“Hayır, niye ineyim bir marul beş lira…”
“Peki burada ne işin var?..”
“Burası benim ulan…”
“Nasıl?..”
“Şu havucun büyüğü gibi olan şey, ne diyorsunuz?..”
“Rezidans…”
“İşte orası yuvamdı… Bir gün bir adam geldi… Hani oynamaya kalkmış ama oynamaktan vazgeçmiş ayı gibi birisi… Arkasında bir sürü insan vardı… İşte o ayı gibi olan ‘elimizde SİT’imiz var’ dedi… Anladık… Öbür tarafları SİT’mişti, sıra buralara gelmişti…”
“Ne yaptı?..”
“Hiçbir domuzun, hiçbir çakalın, hiçbir ayının yapmayacağını yaptılar… Ağaçları kestiler, dereyi kuruttular, bitkileri yoldular, boz bir toprağa dönüştü burası…”
“Kaçtınız?..”
“Kaçtık, ayının yerine de öbür villacı yerleşti… Tosbağanın yerine, çakalın yerine, kurdun yerine, kokarcanın yerine… Şimdi bir yandan son koruluğu keserken, bir yandan da ‘domuz şehre indi’ diyorlar… Kurnaz tilkinin yerinde de birisi var yani…”
“Kimse engel olmadı mı?..”
“Ayı gibi olanın elinde SİT’i olunca, eee herkes kaçıştı…”
*
“Sonra?..”
“Sonra…. Şu gördüğün betonların orasında ilk bebeklerimi doğurmuştum… Şu arkadaki tepede yemyeşil orman vardı… Kuşlar bütün gün şarkı söylerdi… Geyikler, karacalar oynayarak gezerdi çayırlıklarda… Kınalı keklikler öterdi gün doğumlarında, sülünler vardı… İnce bir dereden içerdik suyumuzu, içinde ala balıklar… Koca ağaçların yapraklarından gelen ninnilerle uyurduk, mutluyduk çok… Siz hiç mutlu oldunuz mu buralarda?…”
“……..!”
“Mutsuzsun, bak ağlıyorsun…”

Bekir Coşkun - Sözcü