Karne

Bekir Coşkun; Çocuklar her karne aldığında, ben bir köşebaşında oturup ağlarım…

O sene karnemi almıştım, yedi zayıf…
Zaten ders sayısı sekiz…
Su Meydanı’ndan evimize çıkan taş sokakta, köşe başında oturup ağlamıştım…
* * * * *
Değişmiyor ortak…
Çocuklar her karne aldığında, ben bir köşebaşında oturup ağlarım…
* * * * *
Çocuklar karnelerini aldılar…
Elini sıktığımda hala içimden “Kızma, çok çalışıp düzeltirim…” dediğim öğretmenler pek çok şeyi öğrettiler çocuklara…
Ama zaman normal değil…
Yetmez…
Gerici istila daha çok çocuklar üzerinden…
Yıkım derinden ve büyük…
* * * * *
Anneler, babalar…
Evde onlara “çağdaş insanı” anlatın…
Çağdaşlığın; özgür birey, onurlu yaşam, huzurlu vicdan, dik baş, açık alın anlamına geldiğini bilsinler…
* * * * *
Dini, ırkı, rengi, dili ne olursa olsun, tüm insanları sevmeleri gerektiğini söyleyin…
Dünyanın neresinde olursa olsun bütün annelerin aynı, bütün babaların farksız, bütün çocukların uyurken üstlerinin örtülmesi gerektiğini öğrensinler…
Bir canı varsa hatta; bir yunus, ya da bir kurt…
Ya da saçakta bir güvercin…
Hiç fark etmez…
Sevsinler…
* * * * *
Kin…
Nefret…
Acımasızlık…
Kara vicdan…
Yalan, dolan onlara göre olmasın…
* * * * *
Onlara varoluşumuzun öyküsünü hatırlatın…
Cumhuriyetimizi…
Bayrağımızı…
Mustafa Kemal’i anlatın…
Bu ülkenin var olmasının bedelidir; o büyük çabaları, akıl almaz özveriyi, dayanılmaz cefaları, vatan uğruna çekilen acıları…
Yeminlerimizi, hayallerimizi, umutlarımızı…
Çocuklar bilsinler…
* * * * *
Çocuklar karnelerini aldılar…
Varlığımız…
Umudumuz…
(…….)
Sokaktan cıvıl cıvıl sesleri geldikçe…
Elimde bir karne…
Yine o taş sokakta, köşe başındayım…

Bekir Coşkun - Sözcü