Tekerleksiz bisiklet

Bekir Coşkun; Köy Enstitüleri’nin Kuruluşunun 74’üncü Yılı’nı kutladık. Kapatılalı 60 yıl olmuş…

Köy Enstitüleri’nin Kuruluşunun 74’üncü Yılı’nı kutladık…
Kapatılalı 60 yıl olmuş…
* * * * *
Kimi zaman siyah beyaz sinemamda makarayı takarım…
Göz kapaklarım perde…
Çizik çizik görüntüler…
Çoğu yerde sesler, şekiller kaybolur…
Film kopuk kopuk…
* * * * *
Babam nahiye müdürüydü…
Beldeden biraz uzak, yeşil bir tepenin üzerinde lojmanımız vardı… Akşamları babam yandaki okulun öğretmenleri ile sohbete giderdi… Çoğu yeri ahşap evimizde başka kimse olmadığı için elimden tutup beni de götürürdü…
O günlerde bana üç tekerlekli bisiklet almıştı…
Oturacak yeri tahtadan…
* * * * *
Babam akşam sınıf sıralarının üzerine oturmuş öğretmenlerle sohbet ederken, aklım evde kalmıştı…
Bir ara kır bekçileri koşarak geldiler “Ev yanıyor” dediler…
Herkes koştu…
Babamın beni sıkı sıkı kucakladığını ve evimizin yüksek alevler içinde yanışını hatırlıyorum…
Filmin burası çizik çizik…
Kimi olanları seçemesem de bisikletimin yarısı yanmıştı… Oturma yeri ve arkadaki tekerleklerden birisi yoktu…
* * * * * *
Tekerleksiz bir bisikleti kucağıma alıp dolandım bir süre…
Nasıl oldu bilmiyorum, köy enstitülerinde yetişmiş, çeşitli meslekler edinmiş, köylerine dönmüş gençler gelip çatıyı yeniden yaparken, bisikletimi de onardılar bir süre sonra…
Tekerlek biraz büyük olmuştu…
Yan yan gidiyordum…
* * * * * *
“Cumhuriyet’in en büyük eğitim projesiydi… O köylü gençlere sadece müziği, tiyatroyu, edebiyatı, felsefeyi, demirciliği, marangozluğu değil… Medeni hayatı, dostluğu, iletişimi, insan sevgisini, yüce idealleri de öğretiyorlardı” derdi babam…
Kapatılan köy enstitülerinin yerine yaygın imam hatipler açtılar bize…
* * * * * *
İşte tekerleksiz bisiklet gibi, olmayan o köy enstitülerinin varlığını kutladı Türkiye…
* * * * * *
Makarayı takıp siyah beyaz sinemamı seyrederim kimi zaman…
Film kopuk kopuk…
Alevler yükseldiğinde…
Tekerleksiz bir bisiklet kucağımda gezerim…