Bu kadar korkuyorsanız doktorluk yapmayın be hocam

Tamam da “Polis mi, değil mi?” İçimden seslenip “Hüviyetinizi gösterir misiniz?” demeyi düşünürken, eşim camdan bakmış “İki genç duruyor kapıda, bekçiler galiba, üstlerinde üniforma var, silahlılar” dedi.

“Bekçi” sözünü duyunca rahatladım, en azından başka amaçla beni dışarı çağırmaya gelen biri değil.

Giydim pantolonu çıktım kapıya.

Hayli yapılı iki genç bekçiden biri “Selamünaleyküm” dedikten sonra gayet nazik biçimde “Cam açık, bunu böyle bırakamazdık, neler yapıyorlar bilemezsiniz” uyarısında bulundu.

Elbette hafif bir tedirginlikle arabanın camını kapattım sonra dönüp “Telefonumu nereden buldunuz?” diye sordum.

“Plakadan sorguladıklarını” söylediler.

Demek ki bekçiler gecenin bir yarısı plakaları sorgulayıp araç sahiplerinin kimliklerini öğrenip telefonla ulaşabiliyorlar.

Bekçilere “Siz hep buralarda mısınız?” diye sordum.

Öyle olduğunu söylediler.

Arkalarından bakarken içimden hem olumlu hem olumsuz şeyler geçti.

Elbette arabanın canımın açık kalmasını dert edip saate hiç aldırmadan ‘başına bir şey gelmesin’ diye araç sahibini uyandırmaları güvenliğimiz açısından çok güzel.

İnsan mahallesinde güven içinde olduğunu hissediyor.

Ancak adınız Can Ataklı ise, her sabah ekranlardan gürlüyor, bu sayfadan da ağır eleştiriler yapıyorsanız herkese iyi gelen bazı şeylerin altında ister istemez bir şey arıyorsunuz.

Ne bileyim acaba bekçiler her gördükleri camı aralık kalmış araç sahibini gecenin 02.45’inde uyandırıp cam kapatılana kadar başında bekliyorlar mı?

Adım Can Ataklı olunca bana “Oturduğun yeri, daireni, bindiğin arabayı, telefon numaranı biliyoruz ve saatine bakmadan kapına dayanırız” mı demek istiyorlar?

Bilemiyorum, tuhaf duygular içinde kaldım o gece işte.

Beni huylandıran, gecenin o saatinde uyandırdığını bildikleri halde bekçi olduklarını söylememeleri, emniyetten aradıklarını belirtmeleri ve ille kapıya çıkmamı istemeleri oldu.

Ayrıca giderken gecenin o saatinde beni yataktan fırlatmalarının işimi engelleyip engellemediğini, ev halkının telaşlanıp telaşlanmadığını da sormadılar.

Sanki gün ortasında sokakta karşılaşmış gibi bir gece yaşamış olduk.

ŞAŞIRDIM

Bu kadar korkuyorsanız doktorluk yapmayın be hocam

Korona çıktığından beri yaşam biçimlerimiz çok değişti.

Artık her şeyden sakınıyoruz, başta kişisel temizlik olmak üzere çevremize, dokunduğumuz her şeye, gittiğimiz her yere, yediğimize içtiğimize çok dikkat ediyoruz.

Ancak bunu aşırı abartan ve karşısındakinin canını sıkanlar var.

Hele bunlar tıp uzmanı olunca insan daha da şaşırıyor.

Bunun bir örneğini hafta içinde yaşadım.

Küçük kızımı tavsiye üzerine, çok gereği olmamakla birlikte sırf içimizi rahatlatmak için Abdullah B. isimli bir profesör doktora götürdük.

Kapıda asistan olduğunu sandığımız bir kız çok sert ve nobran biçimde “Anne–babadan sadece biri girebilir” dedi.

Ben de “Hocama lütfen adımı söyler misiniz, belki bizi alır” dedim safça.

Kız adımı sordu, içeri gitti, yüzü maskeli biri geldi, karşımda durdu, garip biçimde bakmaya başladı, anladım ki beni hiç tanımıyor “Hocam, çık derseniz çıkacağım elbette, ama niye birimiz girebiliyoruz anlamadım” diye sordum.

Çok ruhsuz biçimde “Korona önlemleri” dedi, “iyi ama bizde Anne–babayız, birimizin girmesi ne fark edecek ki” diyecek oldum “Ben çok titizim, size telefonla bilgi veririm” dedi.

Sonuçta kızımla ilgili konu, hemen çıktım, sokakta bekledim. 10 dakika sonra telefon çaldı, eşim hoparlörü açtığını ve doktorun bilgilendirme yapacağını söyledi.

Şaşırdım ki ne şaşırdım.

Evet korona için önlemler gerekli, yetişkin bir çocuk olsa neyse, ama sonuçta parmak kadar çocuk, doktor muayenesinde anne–babasını yanında ister, doktorun buna kendi başına engel olması ayıp olduğu kadar hasta haklarına da aykırı.

Ayrıca bu nasıl önlemdir, biz bir aileyiz, eğer virüs varsa bizde, anne-babadan sadece biri içeri girse ne fark eder, virüs zaten içeri girmiş olur.

Korona günlerinde gecesini gündüzüne katarak insanlara hizmet etmeye çalışan doktorlarla, sağlık çalışanlarıyla adının önünde profesör olan bu doktoru gözümün önüne getirdim.

Onlar ne kadar kutsallaştıysa gözümde bu profesör o kadar çukura girdi zihnimde.

Kızımla beraber arabaya binerken “Hocam ya” diye geçirdim içimden “Madem bu kadar korkuyorsun niye doktorluk yapıyorsun.”

Tabii şunu da yazmadan edemeyeceğim.

O profesör kızıma dokunmadı bile, çünkü bütün yaptığı daha önce yapılmış testlere bakıp sonuç söylemekti.

Bizi de şaşırtan çok ciddi bir para da aldı. Oysa aynı işi görüntülü telefonla da yapabilir.

Ama bir tarafta korkudan ölürken diğer taraftan da para çok tatlı geliyor besbelli.

NOT: Bu kişinin tam adını tamamen tıp bilimine doktorluğa saygım nedeniyle vermiyorum. Çünkü kişilerle değil karakterlerle ilgiliyim. Buna karşı buradan Türk Tabipler Birliği’ne de şikayet ediyorum bu ilkel tutumu.

YENİ ÖĞRENDİM

BÜYÜK HARFLE yazmak; bağırmak, öfke göstermek anlamına geliyormuş

İnsan her gün yeni bir şey öğreniyor.

Geçenlerde bir okurumun gönderdiği e-mail’e cevap yazdım.

Klavye “kapitalde” yani büyük harfte kalmış.

O haliyle gönderdim.

Ertesi gün mesajlarıma bakarken aynı okurdan bir mesaj daha buldum.

Cevabım için teşekkür etmiş ama sonuna “Büyük harfle yazmanızı çok yadırgadım” notu eklemiş.

Açık söyleyeyim ne demek istediğini anlamadım. Hergün sayısız mesaj okumaya çalıştığım için üzerinde çok durmadım.

Hafta başında Tele1’deki program sırasında bir gazetedeki bir haberin bazı satırlarının büyük harfle yazıldığını görünce izleyiciye dönüp “Acaba gazete burada ne demek istemiş?” dedikten sonra az önce yazdığım okurla olan mesajlaşmamı anlattım.

Sonra da “Galiba büyük harfle yazmanın bir anlamı var ama bilmiyorum, bilenler bana mesaj atsın” dedim.

Yayın bittiğinde tüm sosyal medya hesaplarımda bir dolu mesaj vardı.

Meğer bu tür sosyal medya yazışmalarında büyük harf “bağırmak, sesini yükseltmek, öfkeyi göstermek” anlamına geliyormuş. Tahmin etmiştim ben de ama gerçekten bilmiyordum.

Bu eksiğimi kapatanlara çok teşekkür ederim.

DİKKATİMİ ÇEKEN ŞEYLER

Erdoğan sanki bir çerçeve içinde

Bir süredir psikologların bana göre de haklı bir isyanı ulaşıyordu bizlere.

Psikoloji eğitimini Açık Öğretim’e sokma kararına karşı çıkan psikologlar bu bilim dalının çok ciddi pratik uygulamaları da olduğunu, psikoloji eğitiminin açık öğretim içinde asla yeterli olamayacağını  savunuyordu.

Nitekim ben de bana gelen konuyla ilgili tweet mesajlarını kendi takipçilerimle paylaşarak destek olmaya çalışmıştım.

Meğer konu ile ilgili Cumhurbaşkanlığı da çalışma yapıyormuş.

Dün sabah haberler arasında Cumhurbaşkanlığı İletişim Başkanı Fahrettin Altun’un şu mesajını gördüm;

“Cumhurbaşkanlığı Eğitim ve Öğretim Politikaları Kurulu ‘psikoloji lisans eğitiminin büyük oranda uygulama gerektiren mahiyeti ve yükseköğretimde kalitenin korunması amacıyla örgün olarak yapılmasının daha uygun olacağı yönünde’ bir rapor hazırlamış ve Cumhurbaşkanımıza sunmuştur.

Sayın Cumhurbaşkanımız, Cumhurbaşkanlığı Eğitim ve Öğretim Politikaları Kurulu’nun ilgili raporuna  binaen ‘açıköğretim psikoloji lisans programlarının kapatılmasının daha yararlı olacağı’ yönündeki görüşünü Yükseköğretim Kurulu Başkanlığı’na bildirmiştir.”

Şimdi belki “Ne var bunda?” diyeceksiniz İlk anda yok gibi görünüyor ama aslında çok şey var.

Böyle bir karar alınabilmesi için Cumhurbaşkanlığı Eğitim ve Öğretim Politikaları Kurulu’nun çalışmasına rapor hazırlamasına ve Cumhurbaşkanı’nın da tavsiye mektubu yazmasına gerek yok ki.

YÖK kendine gelen şikayetleri inceler, sonra da bir karara varır.

Ancak yeni ucube rejimde artık her şey bir kişinin ağzından çıktığı biçimde uygulanıyor.

Kimse, ilgili ilgisiz ne olursa olsun asla kendi karar vermek istemiyor, her şeyin talimatının saraydan gelmesi bekleniyor. Bunlar bana Erdoğan’ın kendi kendini bir çerçeve içine hapsetmesi gibi geliyor.

Şu an belki çok hoşuna gidiyordur her şeye karar vermek.

Ama yarın gücünü biraz kaybettiğinde akla gelen gelmeyen her konuda verdiği kararların tüm olumsuzlukları kendisine yansıyacaktır.

Bu kararları vermesini sağlayanların ise hiçbiri sorumluluk almayacak “Valla ben emir kuluydum, sayın Cumhurbaşkanı karar verdi” diyerek sıvışacaklar, şahsım ise tek başına kalacak, şimdiki gibi.