Ahmet Kaya linç kültürü

Hakan Tahmaz; Ahmet Kaya alıp başını gideli 19 yıl oldu. Demokratik muhalefet, sol demokratik değişim, dönüşüm geçiremediği için olacak ki Türkiye 19 yılda her alanda daha da geri gitti.

Artı Gerçek yazarı Fadıl Öztürk 2 Kasım günü köşesinde, Gülten Kaya ile yaptığı röportajı yayınladı. Ahmet Kaya’nın doğum günü vesilesiyle yayınlanan röportajın başlığı “Gönül ve Kalp Kırıklığımızı Dilendiriyorum” olması dikkatimi çekti.

Gülten Kaya’nın muhalif kesimlere, devrimciler, sosyalistlere ve Ahmet Kaya dostlarına yönelik sitemkâr eleştirileri sarsıcıydı.

16 Kasım 2019 Cumartesi günü Ahmet Kaya’nın Paris’te hayata veda edişinin 19’uncu yılıydı. Ahmet Kaya geniş kesimler tarafından özlemle anıldı. Özellikle de anmalar sosyal medyada geniş yer buldu.

Gülten Kaya’nın dile getirdikleri düşündürücüydü. Gülten Kaya röportajında Mahsuni Şerif, Erdoğan Aydın, Eren Keskin, Sebla Tercan dönemin İstanbul barosu başkanı Yücel Sayman’ı sitem ve eleştirilerinden muaf tutuyor.

Ülkemizde devrimciler, sosyalistler 12 Eylül cezaevlerinden çıktıkları ilk günlerde, Ahmet Kaya’nın “Ağla Bebek veya Acılara Tutunmak” kasetleriyle hüzünlenmiş, yüreklerdeki isyanı bastırmıştır.

12 Eylül sonrası öğrenci hareketinin içinde yer alıp Ahmet Kaya türkülerine kulak kabartmayan yoktur. Yıllarca kayıt dışı sektörde, güvencesiz çalışanlar yorgunluklarını Ahmet Kaya türküleriyle hafiflettiler.

Muhaliflik ve devrimcilik müziğine yön vermesinin beğenisiyle sahiplenilen Ahmet Kaya, ne oldu da “önümüzdeki kasette Kürtçe bir şarkı yapıyorum ve klip çekeceğim ” sözleri nedeniyle lanetli o gece sonrası linç edildiğinde yalnız, sahipsiz bırakıldı.

Bu memlekette linç saldırıları hep farklı kimliklerden insanlara, ötekilere karşı yapıldı. Kürt’e, Alevi’ye, Ermeni’ye, karşı gelişir. Bir kültürel olgudur.

Ahmet Kaya alıp başını gideli 19 yıl oldu. Demokratik muhalefet, sol demokratik değişim, dönüşüm geçiremediği için olacak ki Türkiye 19 yılda her alanda daha da geri gitti.

Dün olduğu gibi bugün de Kürtler ve Kürt meselesi söz konusu olduğunda akan sular duruyor. Kürt meselesi turnusol kâğıdı işlevi görmeye devam ediyor.

Gülten Kaya’nın röportajda dile getirdiği eleştiri ve sitemlerine dönüp bakalım:
“Ahmet sürgündeyken iki yıl boyunca DGM’ye tek başıma gittim. Bu beni hüzünlendirmesin mi? Birileri kalkıp ‘ben Ahmet Kaya’nın dostuyum’ dediğinde sarsılıyorum. Ahmet Kaya yalnız bırakılmıştır. Sosyalistlerden, sanatçılardan ve kendini dostumuz ilan edenlerden bahsediyorum. Ahmet Kaya’nın cenazesine gelinmesinin de benim için bir değeri yoktur. Bunlar onu geri getirmez. Yalnız bırakılmasaydı Ahmet’in ömrü uzardı. Bir selama, telefona hasret kalması, Ahmet’in ömrünü kısalttı.”

Bu ağır ve haklı değerlendirmelerin yaşandığı muhaliflik, solculuk, sosyalistlik hali bugün de sürüyor.
Devletin siyaset, kültürel yozlaşma ve ön kabullerle muhalifleri hapsettiği korku toplumu kabuğu kırılabilmiş değil. Linç kültürü yaygınlaşarak sürüyor.

Toplumsal ve evrensel değerleri sahiplenme cesareti gösterilmeden, bunların kıymetinin farkına varılmadan alternatif yaşam gelişmek zorluğu çok büyük.

Röportajı okuyunca “her gün devletin sillesini yiyen devrimciler, sosyalistler, muhalifler bu bataklığa nasıl ve neden yuvarlandılar” diye kendime sordum.

Ben o dönem ÖDP MYK ve başkanlık kurulu üyesiydim. 28 Şubat sonrasında siyasi atmosferinde hıncahınç dolu Fenerbahçe Stadyumunda Ahmet Kaya’nın özel ücretsiz konserinde Demokrasi Manifestomuzu açıkladı.

Linç sonrası ÖDP’nin nasıl sessizliğe gömüldüğüne, MYK’daki tartışmalar dün gibi hafızamda canlılığını koruyor.
Ahmet Kaya, “Türkiye’ye getirilirse çok kötü şeyler olabilir” sözleri MYK toplantısında havada uçuştu. Aysel Tuğluk’un annesi Hatun Tuğluk’un cenazesinde yaşananların benzerlerinin olabileceğinden söz ediyordu başkan yardımcısı.

Solcular, sosyalistler, sistem muhalifler için çıkmaz sokak burasıdır. Linç kültürüne karşı düşünsel ve eylemsel barikat olamamak. Direnç, dayanışma geliştirememeleri.