Eski Genel Başkanlar onurları ile yaşarlar

Şahin Mengü; Başarısız olanın istifa etmesi erdemli bir davranıştır.Bu erdemi gösterip istifa eden genel başkanlar, toplumdaki saygınlıklarını korurlar ve onurları ile yaşarlar.

1 Kasım seçiminin tek kazananı vardır; O da siyasal rüştünü ispat eden Ahmet Davutoğlu’dur. Dolayısıyla da genel başkanı olduğu AKP’dir.
Seçimin kaybedenleri ise, ister Mecliste temsil edilsinler ister edilmesinler tüm muhalefet partileridir.
Hiçbir muhalefet partisinin, bu seçimden başarıyla çıktığını söyleme hakkı yoktur.
Muhalefet partisi sözcülerinin açıklamalarına bakılırsa, hepsi ağız birliği etmişçesine, seçim sürecinin olağanüstü şartlar altında geçtiğini söylüyorlar.
Olağanüstü dönemdeki sıkıntıların bedelini, halka umut ve heyecan veren bir muhalefet partisi varsa, daima iktidar partileri öderler.
Muhalefet partilerinin tek doğru söylediği şey olağanüstü şartlarda bir seçime gidilmiş olduğudur.
7 Haziran 1 Kasım dönemi arasında muhalefet partileri, halkın nabzını tutup, halkın en büyük sorunun ne olduğunu anlayamamışlardır.
Ana muhalefet partisi maalesef kendisi olmaktan uzaklaşmış, , terör örgütünün siyasal uzantısı olan ve bu nedenle de terörle arasına mesafe koymamış olan HDP’nin peşine takılmış, o ne söylerse ona destek verir hale gelmiştir.
Sadece bunu yapmakla da kalmamış, bu ülkenin ordusuna, aydınlarına kumpaslar kurup, onların zindanlarda sürünmesini sağlayan Fettullah Gülen Cemaatiyle iş tutar hale gelmiştir.
Partinin genel başkanı da 1 Kasım gecesi seçim hezimeti üzerine basın mensuplarının önüne çıkıp, “seçim çalışmalarımız sırasında adaylarımıza en ufak bir olumsuz tepki gelmemiştir” diyebilmiştir. Bunu da başarıları olarak göstermiş ve partililerin aklıyla alay edercesine, “Oylarımızı ve milletvekili sayımızı az da olsa arttırdık” diyebilmiştir.
On dört yıldır yıpranmış, tükenmiş AKP karşısında, elde edilen oy ve milletvekili sayısındaki çok küçük artışın kendi başarısından ötürü değil, seçime iştirak eden seçmen sayısının artışı ve meclisteki diğer iki partinin hatırı sayılır oy kayıplarının, doğal sonucu olduğunu dahi algılayamamıştır.
Halbuki Ana Muhalefet Partisi Genel Başkanı, 2004 yerel seçimlerindeki çok küçük oy kaybını gerekçe gösterip, o tarihte bir grup milletvekili ile birlikte seçimli olağanüstü kurultay istediğini unutmuş görünmektedir.
Bir ana muhalefet partisi için seçim başarısı ya tek başına iktidar olmaktır, ya da en azından seçimlerden birinci, parti olarak çıkarak koalisyonun büyük ortağı olmaktır.
Kendisi de seçimlerden evvel çıktığı televizyon programlarında başarının tek kıstasının “İktidar olmak” olduğunu söylüyordu.
Şimdi ne değişti de, bu başarı ölçütü terk edilerek, % 0.7 lik bir oy artışını başarı olarak gösterebilmektedir.
1 Kasım seçim sonuçları göstermiştir ki 7 Haziran’da HDP’ye giden CHP oyları ihmal edilebilecek kadar çok küçük oranlardadır.
Bu yönetim anlayışı ile CHP geleneksel tabanından kayıplar vermeye başlamıştır. MHP seçmenin kentlisi de bu seçim de CHP’ye oy vermiştir. HDP’ye gittiği iddia edilen oylardan da geriye dönüş olduğu kabul edilirse o zaman geleneksel CHP tabanı kendi partisine oy vermemiş olmaktadır.
CHP bunun sebeplerini iyice incelemelidir. CHP tabanı CHP’de genel başkanın değişim diye nitelediği, aslında açıkça terör örgütünün siyasal uzantısı partinin peşine takınılmasından rahatsızdır.
Ana akım medya, Tayyip Erdoğan’dan duyduğu rahatsızlık nedeniyle CHP Genel Başkanına bugüne kadar hiçbir siyasetçiye göstermediği toleransı göstermiştir.
O kadar göstermişlerdir ki; bir televizyon konuşması sırasında üç dakika arayla sarf ettiği çelişkili söylemlerini, gaflarını, konulara hakim olamamasını görmezden gelmişlerdir.
Çevresinde ki yolsuzluk söylemlerine gözlerini ve kulaklarını kapayarak görmezden ve duymazdan gelmişlerdir.
Basın desteğine ve siyasal atmosferin bu kadar elverişli olmasına rağmen başarısız olan Kılıçdaroğlu’nun gecikmeden istifa edip, Cumhuriyet Halk Partisi’nin ve Türk demokrasisinin önünü açması gerekmektedir.
Bunun örnekleri demokrasinin yerleştiği ülkelerde çoktur. Daha çok yeniler de İngiltere de, oylarını arttıran ama iktidar ya da iktidar ortağı olamayan üç partini genel başkanları istifa etmiştir.

Başarısız olanın istifa etmesi erdemli bir davranıştır.Bu erdemi gösterip istifa eden genel başkanlar, toplumdaki saygınlıklarını korurlar ve onurları ile yaşarlar.