Ahmet Tatar; Affet bizi CEM

Tarih: 05.07.2015

Ahmet Tatar; Mücadele bayrağını emanet edip bizlere, artık katlanılmaz hale gelen acılarını alıp, Hakka yürüdü. Candır, pürü paktır Cem Çakmak...

Bu sabah Azrail’e karşı uzun zamandır sürdürdüğü direnişine son verdi. Mücadele bayrağını emanet edip bizlere, artık katlanılmaz hale gelen acılarını alıp, Hakka yürüdü. Candır, pürü paktır Cem Çakmak.
Güle güle, İçin rahat olsun. Ali’den Murat’ tan ve en son senden bir parça olan mücadele bayrağı emim ellerde.
Biliyorum içinde ukde şimdi bana söylediklerin; “Sen üzülme Ahmet. Ali’nin, Murat’ın hesabını bu alçaklardan mutlaka soracağız” sözlerindeki kararlılık ve müthiş güven vermişti bana.

“Lafta kaldı” deme.

Senin Azrail’e direnişin bir kez daha tazeledi inancımı. Emin ol, aynen senin yaptığın gibi, biz “bitti” demeden bu davalar, bu mücadele bitmeyecek. Hukukun adaletin takipçisi olmaktan asla vazgeçmeyeceğiz. Adınla yüreğimizde her dem itici güç olacaksın.

Sana söz, başımıza bu çorabı örenler seni, Ali’yi, Murat’ı elimizden alanlar tek tek yargılanmadan, vazgeçmeyeceğiz.

Hukukun egemen olduğu, yargının birilerinin elinde silaha çevrilmediği, namuslu insanlara tuzak kurulmayan, bütün farklılıklara rağmen bir arada, barış içinde yaşanan bir ülke yaratmak hepimizin boyun borcudur. Bu ülkü hem kaybettiklerimize, hem de çocuklarımıza karşı en büyük sorumluluğumuzdur.

Keşke bu sorumluluğu birlikte götürebilseydik. Keşke daha güzel günlere birlikte yürüyebilseydik. Ama olmadı. Bu yolda yaralanmanın, onulmaz derde düşmenin önüne geçemedik.

Önce iftiralara uğradın, müfteriye söz yetiremedik. Her gazete köşesinde, her ekranda pıtrak gibi çıktılar karşımıza. Beşiktaş’ın cellatlarına teslim edilmene engel olamadık. Bu teslimiyetin kahramanlarının essahtan kendilerini kahraman zannetmelerinin önüne geçemedik.

Hukukun guguk yapıldığı tiyatro mahkemelerde yargılanmanı seyrettik. Moral vermeye çalıştık. Sanki biz inanıyormuşuz gibi, “adalet yerini bulacak mutlaka” dedik. Asında biz inanmayarak bir umut seni teselli ettik, sen de inanmayarak gözünden esirgediğin Sevgi ablayı ve ay parçası iki ciğerpareni teselli ettin. Hatta birini o umutla daha mahpuslukta gelin ettin.

Sen de biz de neyin ne olduğunu aslında yaşayarak çok iyi öğrenmiştik. Evet mahkemenin, Yargıtay’ın kararları bizi hiç şaşırtmadı. Fakat bari bir kez olsun şaşırmayı çok umut etmiştik. Çok değildi ki, insaniydi beklentimiz. Ama karşımızda iktidar desteğini arkasına almış bir çete, hepimizi düşman görüyordu. Hep o bakışla sorguladılar, hep o kinle yargıladılar.

İşte bu hukuksuzluk cehenneminde zindanın kör penceresini lumbuz yaptın. O lumbuzdan maviliklere özlemini yazdın. Ne kadar umut olsa da o kadar da hasretti, sıkıntıydı, yarım kalmışlıktı, dişlerin sıkılmasıydı mahpusluk. İnceltiyordu insan yüreğini, takatten düşürüyordu. O günlerde düştü belli ki, illet ciğerlerine. Sessizce sinsice kemirmeye başladı seni. Biz yine geç kaldık. Amana yetişemedik.

İnanmadılar yine. Bir “Gatagulli” aradılar arkasında. Zira herkesi kendileri gibi biliyorlardı. Sense, geride bıraktığın dostlarını kastedip, özgürlüğün bir şey ifade etmediğini, suçsuzluğuna inandırdığından değil “küçücük bir tümör” yüzünden serbest kaldığını söylüyordun.

Küçücük bir tümördü ve elbette ki, yenilecekti. Bu kadar kavganın, mücadelenin arasında adı bile anılmazdı. Böyle başladı ve yaklaşık bir buçuk yıl devam etti illetle savaşın.

Biz yine bir şey yapamadık. Evet, geldik gittik, moral olduk, umut olduk, konuştuk, telkin ettik, ama nefesine nefes olamadık. Yüreğine güç veremedik. Derdine derman olup, illete çare bulamadık. Gözümüzün önünde eriyip gittin de durduramadık. Affet bizi Cem.

Biliyorduk bu illetin acımasızlığını. Kendimize bile söyleyemeden görüyorduk sonucu. Ama hiç olmaza Ali’ ye, Murat’a gittiğinde, “Rahat olun, yapanın yanına kar kalmadı” diyebilmeni çok istiyorduk. Ama olmadı.

Işık oldun Cem. Yolumuz daha bir aydınlandı şimdi. Hep aklımızda, hep kalbimizde olacaksın. Bu iş sensiz olmaz. Yanımızda olacaksın ve mücadelenin başarıldığını, zalimlerin yargılandığını, hesap verdiğini mutlaka duyacaksın.

Ahmet Tatar