Suriye konusu dünya Türkiye’ye inandığı için bu kötü hale geldi

Can Ataklı; Şiddetin artması göçleri tetikledi. Milyonlar Türkiye’ye aktı. Daha önce mültecilere yardım eden dünya Türkiye’ye inanmanın bedelinin çok ağır olduğunu anladı ve desteğini çekti.

Günleri çok hızlı harcıyoruz.
Zaman su gibi akıp gidiyor.
Akıl almaz şeyler yaşıyoruz ve çoğunu unutuyoruz.
Sonra geldiğimiz son noktadan bakarak “durum değerlendirmesi” yapmaya çalışıyoruz.
Ve genellikle yanılıyoruz.
Oysa her olayı son anından yakalayarak değil geçmişiyle birlikte ele almak ve değerlendirmelerimizi buna göre yapmak zorundayız.
Suriye konusuna da son noktadan bakınca hem kafamız karışıyor hem de sağlıklı bir sonuç almakta zorlanıyoruz.
Suriye konusunda son nokta şudur;
Rusya’nın bölgeye inmesiyle Suriye’de Esad rejimi güçlenmiştir. Son 4 yılda yitirdiği mevzileri yeniden ele geçirmeye başladığı gibi kalıcı olma konusunda da önemli mesafe almıştır.
Türkiye ise ilk başta 100 bin olarak tahmin edilen mülteci sayısının 3 milyona varması ile bunalmış haldedir.
Sorun sadece mültecilerle ilgili de değildir.
Sınırlarımız ve daha da önemlisi kendi topraklarımız “terörist” kaynamaktadır.
Bunun da ötesinde Türkiye dünyanın en tehlikeli ve kanlı terör örgütlerine yardım etmekle suçlandığı gibi bir de üstelik bu terör örgütlerinin hedefi durumuna da gelmiştir.
Türkiye izlediği yanlış politikalar nedeniyle bir “üçüncü dünya savaşını tetikleyecek ülke” olarak da tehdit unsuru iddiasına muhatap olmaktadır.
Şu anda iktidar, içine düştüğü bunalımdan kurtulmak için bölgede “sahte” kahramanlıklar peşinde koşmakta ancak bunlar bir yarar sağlamadığı gibi Türkiye’yi yaralarını kapatmakta büyük zorluk çekeceği uçuruma doğru götürmektedir.
Şu an itibarıyla bakıldığında Türkiye çabalarında haklı gibi görünmektedir ancak bu haklılık hiçbir yarar sağlamamaktadır.
Peki, nasıl oldu da iş bu kadar kötü noktaya geldi.
9 Ağustos 2011’de o zaman dışişleri bakanı olan Ahmet Davutoğlu Erdoğan’ın talimatıyla Şam’a gitti ve Esad’la 6.5 saat süren bir görüşme yaptı.
Sözde Arap baharı o sırada Suriye’ye yeni ulaşmıştı ve Şam rejimi şiddet kullanarak olayları bastırmaya çalışıyordu.
Erdoğan bölgede hakimiyetini artırmak için Amerika ve Batı’ya “Çözümü bana bırakın, Esad’la ben anlaşırım” dedi. Davutoğlu 6.5 saatlik görüşmede Esad’ı ikna etmeye çabaladı.
Ancak Esad, Türkiye’nin Amerika adına görüşmeye geldiğini anlayarak uzlaşmadı.
Bu Erdoğan için tam bir şoktu. Öfkelendi ve bütün hırsıyla “Esad’ı deviren adam olma rolüne” soyundu.
Hiçbir başka faktör düşünmeden tüm stratejiyi bunun üzerine kurdu. Ancak çok bileşenli ve değişenli dünyanın bu “hırsa dayalı” tek stratejiye sürekli destek vermesi mümkün değildi.
Nitekim zaman geçtikçe Suriye daha karıştı, dinci terör örgütleri bölgeye akın etti, Türkiye “tek stratejisini” ne pahasına olursa olsun gerçekleştirmek için bu terör örgütlerine göz yumdu, hatta destekledi.
Şiddetin artması göçleri tetikledi. Milyonlar Türkiye’ye aktı. Daha önce mültecilere yardım eden dünya Türkiye’ye inanmanın bedelinin çok ağır olduğunu anladı ve desteğini çekti.
Sonunda Türkiye bir kişinin “hırs ve öfkesinin” karşılığını yalnız kalarak alma tehlikesiyle baş başa kaldı.