Tek sorun vatan hainliği çizgisine düşmemek

Can Ataklı; Bugün “vatan hainliği” suçlamasından korkup gerçeği söyleyemeyenler, yarın düşündükleri ama söyleyemedikleri gerçekleştiğinde hiçbir değer ifade etmeyeceklerdir.

Rusya ile yaşadığımız kriz toplumda endişe ve kaygı yaratırken, özellikle medya ve siyaset dünyasında “ince bir çizgi” olan “vatan hainliği” konumuna düşüp düşmeme düşüncesi hakim oluyor.
Ortada bir kriz var.
Bu krizi yaratanlar belli.
Bu krizin sonuçları Türkiye için sıkıntılı bir durum yaratabilir.
Peki, bu durumda ille taraf olma durumunda mıyız?
Sorunla ilgili Türkiye’nin hatalarını, stratejisini eleştirmek “Türkiye’yi değil de Rus tarafını tutmak” olarak mı nitelenmeli?
Kısacası, yaşadığımız günlerin analizini yaparken aslında “vatan hainliği” çizgisine mi kayıyoruz?
Aslında bu bir algı.
Ama öyle kuvvetli bir algı ki, altından kalkmak hiç de sanıldığı gibi kolay değil.
Bu nedenle, Türkiye’nin neredeyse beş yılı bulan “yanlış Suriye politikası” nedeniyle, yaşadığı ve giderek ağırlaşan sorunlarını irdelemek, bunları akılcı, mantıklı ve bilimsel açıklamalar getirmek, eleştirmek, çözüm önerileri sunmak aynı zamanda topluma enjekte edilmek istenen “algı”nın ağırlığını da taşımak demek.
Sizler de dikkat ediyor musunuz bilmiyorum, ama AKP’li olmayan (hatta olan bazıları da var)buna karşı sorunlara objektif yaklaşımlar sergilemeye çalışan pek çok gazeteci, yazar, aydın kimlikli insan Rusya krizi ilgili görüşlerini mutlaka ve mutlaka “Bu konuda hükümete, Erdoğan’a hak veriyorum” üst başlığının altını çizdikten sonra dile getiriyor.
“Erdoğan haklı ama” diye başlıyor görüşlerini açıklamaya.
Çünkü toplumun “Türkiye’nin gururu, ben oy vermesem bile milli meselelerde tek vücut olurum” algısını ancak bu şekilde aşabileceklerine inanıyorlar.
Buna ben de dâhil miyim?
Şu ana kadar yazdığım yazılara ve televizyonlarda yaptığım konuşmalara tekrar baktığımda “evet” diyorum.
Çünkü doğruları söylemek isterken “vatan haini” suçlamasının ağırlığı altında ezilmek de var.
Ama her şeye rağmen, aydın olmak; her gün yazılı ve görsel medyada halkın karşısına çıkma sorumluluğu taşımak, bu algı altında pasif kalmayı değil, gerçeği söylemeyi gerektirir.
Hükümetin ve sarayın başta Suriye olmak üzere uyguladıkları siyaseti irdelemek, sorgulamak, eleştirmek ve çözüm önerilerini paylaşmak “vatan hainliği” de değildir, “düşmanlık” da değildir.
Kamuoyunun algılarını kırmak elbette kolay değildir ama aydın sorumluluğu taşımak da aynı oranda zordur.
Bir çıkar peşinde koşmayan, duygularıyla hareket etmeyen, akıl, bilim ve mantığın yolunda olanlar, yani aydınlar koşullar ne olursa olsun korkmamak, gerçekleri dürüstçe ve cesurca haykırmakla yükümlüdür.
Bugün “vatan hainliği” suçlamasından korkup gerçeği söyleyemeyenler, yarın düşündükleri ama söyleyemedikleri gerçekleştiğinde hiçbir değer ifade etmeyeceklerdir.