R.A'nın ölümü ve 'dirençli toplum' bütçesi

Çiğdem Toker; R.A, Eskişehir Anadolu Üniversitesi öğrencisiydi. 21 yaşındaydı. 15 Ekim Pazar sabahı, Yunus Emre Kampüsü yemekhanesinde cansız bedeni asılı olarak bulundu. Üniversite açıklaması saatler sonra, gece yarısına doğru geldi.

Rahatsız olduğum bi konu var. Türkiyede çocuklar gençler intihar ediyor her gün ve hiçbir şey değişmiyor. Haberi bile yapılmıyor artık. Herkes intihar eden kişiyi suçluyor. Ardından küfür ediyor, iftiralar atıyor. Kimse istemez bunun olmasını yani keşke bu kadar pis bir toplumda yaşamasaydık keşke ülke daha iyi bi durumda olsaydı belki bu kadar genç çocuk intihar etmezdi."

R.A, Eskişehir Anadolu Üniversitesi öğrencisiydi. 21 yaşındaydı. 15 Ekim Pazar sabahı, Yunus Emre Kampüsü yemekhanesinde cansız bedeni asılı olarak bulundu.

Üniversite açıklaması saatler sonra, geceyarısına doğru geldi. Dünya Gıda Günü başlamak üzereyken...

"Elim hadise"den derin üzüntü duyulmuştu.

Yayımlanan ilk haberlerde, R.A'nın ekonomik sebeplerle yaşamına son verdiği belirtilmişti. Eskişehir Cumhuriyet Başsavcılığı açıklamada yaptı, gerekçenin ekonomik sebepler olmadığını bildirdi. Yanıltıcı ve yönlendirici paylaşımlara itibar edilmemesi istendi.

Oysa R.A'nın herkese açık sosyal medya hesabına birkaç dakika göz gezdirmek, sayısı çok da fazla olmayan mesajlarını geriye doğru okumak, ta gerilerden gelen yoksulluğu, yoksunluklarını görmeye yetecekti. Bir paylaşımında, 12. sınıftayken (lise son) arkadaşının bilgisayarını çok beğendiğini, ancak 600 TL'si olmadığı için alamadığını anlatıyordu sözgelimi. "Fakirliği övenin evveliyatın..." diye küfürlü biten o mesaj, görmek isteyen için "ekonomik sebeplerden" öyle böyle değil, bayağı ağır bir kesitti.

O yetmezse, nisan ayında yazdığı "Her girdiğimiz markette, AVM'de, manavda bile sefilliğimiz suratımıza vuruluyor, niye yaşıyoruz" notu bir fikir verirdi belki, R.A'nın neden "gittiği" konusunda.

R.A'nın herkese açık sosyal medya hesabında, seyrek aralıklarla yazdığı paylaşımları üç dört dakika okumak, yoksulluğu, gelecekten umutsuzluğunu, hatta beslenme yetersizliğinden vitaminsizlikten yakındığını, 14-28 Mayıs seçimleri için çok umutlanıp, sonuçlar üzerine derin bir hayalkırıklığı yaşadığını anlamaya yetecekti; evet.

Desen: Selçuk Demirel

"Haber bile olmuyor"

Yazımın girişindeki alıntı, onun sosyal medya hesabındaki uzunca son mesajından bir bölüm.

R.A, Türkiye'de gençlerin hemen her gün intihar ettiğini ve artık bunun haber bile olmadığını söylüyor.

Bugün, TBMM'ye yeni sunulan 12. Kalkınma Planı'nın, Cumhurbaşkanı Yardımcısı Cevdet Yılmaz'ın TBMM'de sunuşunu yaptığı 2024 bütçe kanun teklifini yazmayı düşünüyordum. Yılmaz, basın toplantısında 2024 bütçesinin "dirençli şehirler, dirençli ekonomi ve dirençli toplum" öncelikleri gözetilerek hazırlandığını söylemişti.

Kalkınma planları dediğiniz metinler o ülkenin çocuklarının gençlerini yaşatmıyorsa ne işe yarayacaktı? Bütçeyi "direçli toplum" önceliği gözeterek hazırlarken, ülkenin gençlerine umudu direnci veremedikten sonra o bütçedeki trilyonlarla ne yapacaktınız ki?

R.A'nın hepimize sorumluluklarımızı hatırlatan notu, benim için çok sarsıcı oldu. Bunca senedir haberlerini dosya dosya yazdığım, anlattığım yolsuzlukların kamu kaynaklarının dağıtılmasındaki tercihler ile R.A'nın umutsuzluğu, alamadığı bilgisayar, eksikliğini dile getirdiği vitamin, gönlünce yiyemediği yemekler arasındaki bağı düşündüm. Makamların, koridorların, ünvanların, sayıların ağırlığı içinde unufak olan, anlamını yitiren, kimseye kusur atfedilemez hale getiren kamusal sorumluluğu.

Umarım siyasetçi de düşünür benim düşündüklerimi. Umarım R.A'nın son mesajında dediği gibi ertesi gün unutulup gitmez. Umarım bütçesini "dirençli toplum" diye hazırlayan bir iktidarın yönettiği ülkenin muhalefet siyasetçisi aklını başına alır.

Kendilerinden başka kimsenin umurunda olmayan pespaye pazarlıkları hesapları bir kenara bırakır, gençlere umut direnç kaynağı olmayı kendine dert eder.

Umarım.