Acımızı paylaşan herkese sonsuz teşekkürler

İmambakır Üküş; Ablamın öldüğü andan itibaren bizleri yalnız bırakmayan herkese sonsuz teşekkürler…

Çoğu zaman sevdiklerimizi “ihmal” ederiz…

Gitmeye; görmeye hep zamanınız olur zannederiz…

Sanki zamanı kontrol etmek elimizdeymiş gibi…

Zamanın duracağı bir “an” olduğunu hep unuturuz…

***

Hep; çok işimiz olur…

Hep; önceliklerimiz olur…

Hep; daha iyi koşullar olsun deriz…

Hep; daha iyi zaman olsun deriz…

***

Ama bir de bakmışsın her şey için çok geç…

Artık; zaman durmuş…

Artık; yapabileceğin hiçbir şey yok…

Artık; O da yok…

***

Onun için; ertelemeyin…

Vazgeçmeyin…

Gitmeniz gereken zamanda gidin…

Söyleyeceklerinizi söylemeniz gereken zamanda söyleyin…

***

Çoğu zaman en yakınımızdakine kendisine söyleyeceklerimizi söylemekten uzak oluruz…

Doyasıya sevgiyi yaşayamayız…

Hep zamana bırakırız…

Hep “daha sonra söylerim” ya da “daha sonra yaparım” deriz…

***

Bunu çok sevdiğimiz kara gözlü ablamı kaybettiğimde daha çok iyi anladım; kavradım…

Ama artık çok geç olmuştu…

Ona gidemedim…

Ona söylemem gereken sözleri söyleyemedim…

***

Onun için vazgeçmeyin…

Onun için ertelemeyin…

Gitmeye kalktığınızda O olmayabilir…

Siz söylemekte geciktiğiniz sözleri söylemek istediğinizde o sizi duyamayabilir…

***

Hayatım boyumca hem annemi ve ablalarımı üzmemek için özenli davrandım…

Çocuk denecek yaşlarda örgütlü devrimci mücadele içinde yer aldım…

Daha lise sıralarında örgütlü devrimci mücadeleden dolayı “sakıncalı” hale geldim…

Yoğun baskı sürecinde “ailemi” etkilememesi için bazı özel kararları hayata geçirdim…

***

Yıllarca cezaevlerinde kaldım…

Annem ve ablamın üzülmemesi için yıllarca “eve” içerde yazdığım mektupları arkadaşlarım dışarıdan postaladılar…

Polis; yıllarca ailemle ilgili, kaldığım yerlerle ilgili hiçbir “bilgi” sahibi olmadı…

***

Cezaevinde çekilmiş bir fotoğraftan annem ve ablalarım cezaevinde olduğumu öğrendi…

Annem ve ablam yıllarca cezaevinin kapılarında görüş için bekledi…

Adana Kapalı Cezaevi, Adana Askeri Cezaevi ve Hatay E Tipi Cezaevlerine yıllarca gelip gittiler…

İstanbul cezaevleri hariç her yere geldiler…

***

Annemin ve ablamın hem benim üzerinde hem de çok sayıda yoldaşımın – arkadaşımın üzerinde büyük emeği oldu…

Onlara hep; “merak etmeyin, çektiğiniz acılar boşuna değil, bu düzeni değiştireceğiz” diyorduk…

Ne yazık ki onlara verdiğimiz sözleri yerine getiremedik…

Onlar; bizlerle birlikte büyük acılar çektiler…

Ama; bizlere ve topluma acı çektiren bu düzeni değiştiremedik…

***

Abla; anne yarısıdır derler..

Benim için ablam ondan da öteydi…

Çocukluğumdan itibaren bana inanan, bana güvenen birini kaybettim…

Beklentisiz, çıkarsız sevginin abidesi ablamı kaybettim…

***

Çok ani bir ölüm oldu…

Her ölüm erken bir ölümdür ama bu gerçekten hem erken hem de ani oldu…

Acısız, sancısız bir ölüm oldu…

Yine de acımız sonsuz…

***

Ablamın öldüğü andan itibaren bizleri yalnız bırakmayan herkese sonsuz teşekkürler…

Özellikle de Küçük Kırım ve Yarsuvat mahalle halkına teşekkür ederim…

Günlerce; gece-gündüz binlerce insana taziye çadırlarında yağmur altında hizmet sunan gençlere teşekkür ederim…

Ablamın, yalnızca bizim değil mahalle halkının da ablası olduğunu hep birlikte görmüş olduk…

***

Sevdiklerinizi görmeyi ertelemeyin…

Sevdiklerinize söyleyecek sözleri söylemeyi ertelemeyin…

Sevgiyi ertelemeyin, gününde anında söyleyeceklerinizden vazgeçmeyin…

Yaşamın ertelenir bir yanı yok; yaşamı ıskalamayın…

İmambakır Üküş
www.istanbulgercegi.com Genel Yayın Yönetmeni