Özür Diliyoruz Server Hoca

Ve Türkiye bir ulu çınarını daha kaybetti…

Ve Türkiye bir ulu çınarını daha kaybetti…

Anadolu aydınlanmasının bir ışığı daha söndü…

Kararlı ve inançlı evladını yitirdi…

Devrim ve sosyalizm mücadelesi…

***

En zor koşullarda ve en kötü günlerde bile…

O hiç yılmadı…

Umutsuzluğa düşmedi…

Karamsar olmadı…

Hep devrimci bir iyimserlik…

Hep bir inanç abidesiydi…

***

Faşizme ve karanlığa karşı savaşta hep en baştaydı…

Yazdı, konuştu…

Direndi, mücadele etti…

Faşizmin kahredici kurşunlarına rağmen…

***

Ama o hiç yılmadı…

Faşizme karşı direndiği gibi, ölüme de direndi…

Ölümü yenmiş ama tekerlekli sandalyeye mahkûm olmuştu…

Ama o hiç yılmadı…

Bir adım bile geri atmadı…

Sömürü ve zulüm düzeni yıkılsın diye mücadeleye devam etti…

Yazdı, konuştu…

Her yere gitti…

***

Onun direncini ve azmini anlatmak mümkün mü?

Ama Taksime 1Mayıs meydanına çıkmaya çalıştığımız o zulüm günlerinde o hep en öndeydi…

Harbiye Elmadağ arasında, polis copu ve biber gazının tam ortasında tekerlekli sandalyede direnmeye devam etmişti…

1 Mayıs olay olur diye evden bile çıkmayan tatlı su solcularına inat, o sandalyesiyle yine sokaklarda yine meydanlardaydı…

***

Ölüm haberini duyunca, büyük bir üzüntü duydum…

Yaşamıyla direniş sembolü olan Server Tanilli’nin cenaze töreninde sömürü ve zulüm düzenine bir öfke seli olacağı inancıyla, törene gittim…

Ölen, Server Tanilli değildi…

Ölen, soldu…

Ölen, solun vicdanıydı…

***

Cumhuriyetin önünde çok küçük bir yaşlılar topluluğu…

Karaca Ahmet’te küçük bir yaşlılar topluluğu…

Ak saçlıların, veda töreni…

***

Bu ülke sen yaşarken de sana layık değildi…

Bu ülke sen ölürken de sana layık değildi…

Ve Türkiye solunun bütün renklerinin sana özür borcu var…

Bu ülkenin aydınlarının…

İşçilerinin…

Emekçilerinin…

Gençlerinin…

Kadınlarının…

***

Sen, layıkıyla yaşadın…

Bizler sana layık olamadık…

Affet bizi hocam…

İmambakır Üküş