Partililerin Kürt sorunu işle ilişki kurma biçimi sorunlu

Ahmet Özer yazdı, AKP’nin Ortadoğu’ya güçlü bir aktör olarak girme adına yaptığı jeo stratejik bir hamledir...

Kürt sorunu ile ilişki kurma biçimi

Tarihsel, sosyal ve siyasal sebeplerle Türkiye’de kurumların ve toplumun Kürt Sorunu ile kurmuş olduğu ilişki biçimi bazı bakımlardan sorunlu. Sorunun çözümünün anahtarlarından bir de bu yanlışın düzeltilmesinden geçiyor. Bu kurumlar siyasetten bürokrasiye kadar bir çok alanı kapsıyor. Tabi en başta da bütün kurumların anası devlet kurumunun Kürt meselesi ile ilişki kurma biçimi yanlı, yanlış ve yönlendirici olmuştur.

Devletin konumu

Devletin sorunla kurduğu ilişki biçimi yıllarca süren red ve inkarın ardından başlayan silahlı çatışmalara OHAL, köy yıkımları, faili meçhuller ve göçertmeler şeklinde oldu. Zor tekelini elinde bulunduran tek müessese olarak bunu hep mubah gördü, hukuk ve güvenlik ikileminde hep güvenliğin yanında durdu, peşinde koştu. Bugün bu sorunu çözmekte bu kadar zorlanmamızın bir nedeni de budur.

Üstelik devlet, sadece kendisi bu cendereye düşmekle kalmadı toplumu da buna yönlendirdi ve tek doğrunun bu olduğuna inandırmaya çalıştı. Bu gün yeni yeni su yüzüne çıkan bir takım doğrulara bazı toplumsal kesimlerin bu kadar direnç göstermesi bundan. Çünkü 70 yıllık bir yalanı ve yanlışı 70 günde düzeltmek çok zordur. Bence sonuç alınmak isteniyorsa işe buradan başlanmalı. Yani öncelikle devlet, devlet olarak yaptığı yanlışlarla yüzleşmeli, yanlışlarını düzeltmeli ve topluma artık net bir biçimde doğruları söylemelidir. Bu konuda fazla söze ihtiyaç yok, eğer bu yapılırsa bu durumda toplumu sürece katmak daha kolaylaşacaktır.

Gelelim işin diğer önemli aktörleri olan siyaset kurumuna ve onun biçim bulduğu siyasi partilere. Türkiye’de çok sayıda siyasi parti var, ancak parlamentoda ilk kez toplumun %95’ini temsil eden dört farklı partinin bulunduğu bir süreci yaşıyoruz. Bu ulusal çaptaki kimi meseleleri çözmek konusunda avantajlı bir durum sunuyor. Çünkü eğer meclis kendini bu konuda düzeltirse toplum zaten kendiliğinden düzelmiş olur. Hele hele dört liderin bu konudaki söylem ve davranışları son derece önemli. Kulağımızı tersten göstermenin birbirimizi hırpalamanın hiç gereği yok. Herkes şapkasını önününe alıp düşünürken ülke menfaatlerini siyasi çıkarlarının önüne koyma basiret ve feragatini göstermelidir. Çünkü bugün feragat ve fedakârlık gündür. Burada en önemli görev başta iktidar partisine düşüyor.

İktidar partisinin tutumu

Devletin zihin kodları ve Türk İslam senteziyle yetişmiş olan kişilerin kurduğu AKP’nin Kürt sorunu ile ilişki kurma biçimi, şimdiye kadar bir adım ileri iki adım geri şeklinde oldu. Bazen “bu sorun var benim sorunumdur, demokrasiyle çözeceğim” derken bazen de böyle bir sorun yok diyerek inkâr yoluna gitti. Herhalde dini referansları sorunu kabule iterken milliyetçi refleksleri devreye girince sorunun varlığını red ettiler. Bununla da kalmayıp seçim ve oy kaygılarıyla “ben olsam Öcalan’ı asardım” dedikten sonra gelişmelerin gösterdiği gibi, Ortadoğu da bazı riskler iyice belirginleşince bu kez de asardım dediği Öcalan’ı en üst düzeyde muhatap alıp görüşmeye başladı. Hal böyle olunca bir güven sorunu ortaya çıktı: Kürt tarafı hangisine inanacağım diye ihtiyatlı bir iyimserlikle meseleyi takip ediyor. Ama ne olursa olsun bu yeni cesur adımı toplumsal barış adına desteklemek gerek. Çünkü gelinen noktada artık bu çelişkili ve muğlâk ilişki biçiminin değiştiğini AKP’nin ve başbakanın (her ne kadar görüşmeleri biz değil devlet yapıyor dese de) siyaseten risk aldığını söyleyebiliriz.