Çıkmaz Sokak Sevdası

Şebnem Nur; Bazen ‘kader’ diye bir şeyin gerçekten de var olduğunu görürsün. Yıllar önce tanıdığın biriyle tanışırsın mesela. O senin varlığını bileceğinden habersiz.

İnsan kendini tanıyamaz bazen.
Kimi yaşanmışlıklar, başka bir ‘ben’ çıkartır ortaya.
Karakterin, tavrın, tutumun...
Kullandığın kelimeler dahi başka bir hâle bürünür.
Sevmişsindir.
Bu sefer başka ama.
Çıkmaza girersin hatta.

Bazen ‘kader’ diye bir şeyin gerçekten de var olduğunu görürsün. Yıllar önce tanıdığın biriyle tanışırsın mesela. O senin varlığını bileceğinden habersiz.

Tamam ya, dersin. Bu bir işaret. Tamamen tesadüf oldu işte tanışmamız. Hiçbir özel çabaya girmedim.

Çok eskidendi, ama şimdi çok yeni. Bunca zamandır içimde mi büyüttüm acaba. Aklımda da hiç yoktu oysa.

Ne yani, sevdik mi şimdi birbirimizi?

Hatırlar mısın bilemem; ilk başlarda çok güzel bakıyordun bana. Gönlünün iplerini salmıştın. Âşık bir adamdın işte. Sakın inkar etme!

Sonrası malum...

Zırhın mı var, masken mi? Duygularını çok iyi saklıyorsun ya da. Bir daha aynı adamı göremedim çünkü karşımda.

Soru işaretleri de vardı aklımda. Bu kadar mı erken? Neden hemen? Gideceğini anlıyordum aslında.

Yapamayacağını.

Âşık da olsa aşk yaşamaz bu adam, derdim. Yanılmadım!

Ama bir şey daha var.

Tünelin ucundaki ışık misâli. Denedin. Çok kısa sürse de DENEDİN!

Neydi korktuğun, olmaz dediğin, onu da anlamıyorum. Hiçbir zaman da anlamayacağım zaten. Neyi gözünde büyütüyorsun? İki sevgili olacaktık işte. Aynı battaniyeye sarılıp film izlesek; kötü geçen bir günün sonunda bir öpücükle kendimize gelsek, yemek yaparken çocukluk anılarımızdan bahsetsek, birimiz uyurken, öbürümüz onu seyretse...

Birbirimizde dinlensek, bitmeyen tatil gibi!

Hiçbir zaman anlamayacağım. Gitme ihtimalim mi korkutuyor, bittiğinde acıtması mı? Yaşanmasa da bitmiyor işte. Yaşamasak da bitmiyor.

Ayaklarım değil ama, satırlarım beni getiriyor sana.

Kırgınım, kızgınım.

Sana.