Hoşçakal Sevgilim

Şebnem Nur; Sevdiğinin ebedi gidişini kabul edişten, kendini var etmeye dair çıkarsamalarda bulunabilmek. Var olmaya devam etmek.

İlk tanışmamızda göz rengi mıh gibi aklımda çakılı kalmıştı.
Sonraki buluşmada farklı bir renge rastladığımda şaşırmıştım.
Lens kullanacak biri gibi de durmuyordu oysa.
Meğerse giydiği kıyafete göre renk değiştiren gözleri varmış.
Böyle bir şeye de ilk defa şahit olmuştum.
Bazı zamanlarda onun yanında bir işe daldığımda;
Elini yüzüne dayamış halde beni izlediğini görürdüm.
Bana baktığı gibi ben de ona bakmaya başlardım sonra.
Yumuk yumuk, yumuşacık elleri vardı.
Telefonda ya da yanımda, severdim sesini duymayı.
Koku akılda kalırmış meğer...
Göğsüne yaslandığımda tüm dünya dışarıda kalırdı,
Sıcaklığı da aklımda.
Bitmedi, ama gitti.
Kendi seçmedi oysa gitmeyi...
Bir zamanlar dokunduğun tenin artık toprak olduğunu bilmek!
Bir daha onunla hiçbir yerde rastlaşamayacak olmak.
Gözlerine bakamamak, sarılamamak...
Ne kadar anı kaldıysa onlarla yetinmek.
Hayatın insana verdiği en büyük derslerden biri:
Sevdiğini kaybetmek!
Yaşamın bir gün biteceğini, herkesten fazla idrak ederek yaşamak.
Söylenmesi gereken her sözü söylemek gerektiğini anlamak.
Kalıcı şeyler yapıp, hayatta iz bırakmaya çalışmak bir de.
‘Gözyaşı hakkı’ diye bir şeyin var olduğunu keşfetmek.
Onu ne kadar seviyorsan, ebedi gidişinin ardından o kadar ağlamak.
Kimi zaman da aklına geldikçe ve onu özledikçe akıtmak gözyaşlarını.
Hele de çok şey öğrendiysen ondan...
‘Canım Benim’
Sevdiğinin ebedi gidişini kabul edişten, kendini var etmeye dair çıkarsamalarda bulunabilmek.
Var olmaya devam etmek.
Başkalarına salt anılar bırakacağını bilerek hem de!