İşsiz Aşk Olur mu?

Şebnem Nur;

Ne çok büyük bir kavgamız oldu bu güne kadar,
Ne de ayrılığımız...
Sakin, barışçıl, dingin biri.
İyi de bir okul bitirdi.
Ama staj döneminde girdiği iş haricinde
Ne yazık ki her hangi bir iş bulamadı.
Sınavlara da hazırlandı.
Puanlarla doldu ama cüzdanı boş kaldı.
Evleneceğimiz yaşa geldik ama;
Ne evimiz, ne de kuracak gücümüz var.
Hâlâ ailesinden aldığı harçlıklarla benimle buluşuyor.
Branşı olmayan işlere de bakıyor.
Ama ne yazık ki, istediğini bulamıyor.
Bu daha ne kadar böyle sürecek?
Liseliler gibi kafe köşelerinde,
Bir simidi ikiye bölüp yiyerek?
Biz değil ama dönem birbirimizi yıprattı.
Aşkımız bâki ama nakdimiz sınırlı.

Pandemi dönemi, bildiğiniz şeylerin tekrar tekrar sınandığı sınavlar, yaş haddi, torpilsizlik, çevresizlik, ahbapsızlık, dayısızlık, parasızlık...

En verimli çağınız oysa. Bir kıvılcım yakalasanız, parlayıp gideceksiniz. Eğitiminiz var, yeteneğiniz, azminiz... Kendi hayatını kazanabilmek; özgüven ve birey olma bilinci de katar insana. Hafta sonları sinema, cafe, yakın yer tatilleri, sosyalleşme, spor salonu, kişisel bakım, aşk.

İyi bir işi, geliri olan kimse, ne aşktan korkar ne de aile kurmaktan.

Ama ya olmuyorsa?

Başvurmadık yer kalmıyor, yaş geçiyor, umutlar kırılıyor, aşk kaçıyor, bunalımlar geliyor.

Bir çıkış yolu olsa diyor insan.

Sanal borsa, sosyal medya fenomenliği, youtube kanalı, e- ticarette ürün satışı, artık zaten herkesin bildiği mecralara kalıyor şansımız.

Aşk kaçmasa da aile razı olmuyor çoğu zaman. “İşsiz adama kız vermem. Seni nasıl bakacak? Çocuğa nasıl bakacak?”

Hayatın gerçekleri, böyle durumlarda pek de aşkın gerisinde duramıyor. Seve seve vazgeçiyor insan.

Ama aklında da hep bir soru takılı kalıyor:

İki gönül bir olunca samanlık seyran mı olur, yoksa iki çıplak bir hamama mı yakışır?