Katlan Kızım

Şebnem Nur; Özellikle kocanızın nasıl biri olduğu, evliliğinizin kaderini de belirlemiş olur böylelikle. Başta annesi olmak üzere, sizi akrabalarına ezdirmiyor, kendisi de el üstünde tutuyorsa, ne mutlu size!

Görücü usulü bir evlilikti zaten.
Bize gelmeden önce de birkaç kapı gezmişler.
Ailelerin gözü, oğullarını tutmamış olacak ki,
Kayınvalidem, kuyruk acısından olsa gerek;
Önceki birkaç ailenin ve ‘kızlarının’,
Dedikodusunu da yapmıştı.
Sözlülük ve nişanlılıkta pek öyle baş başa
Bir zaman da geçirememiştik zaten.
Sevgililikten gelmiyorduk ne de olsa.
Ya onun kız kardeşi, ya da küçük erkek kardeşim
Olurdu yanımızda, laf söz olmasın diyeydi.
Elâlemin ağzına laf vermemeliydik.
Böylelikle onu pek tanıyamadan da evleniverdik.

Seçme şansımız olamaz bazen. Semtten sebep, mahalleden sebep olur bazen. Burası küçük yer, kimseyle görünme, laf- söz olur. Babana, erkek kardeşine, ağabeylerine, amcanlara, dayınlara, kuzenlere, eniştene, bacanağa, kayna ve dedelerine laf gider.

‘Katil etme onları!.’

Ya da eğitim durumumuz elvermez bazen. Çalışma hayatımız olmaz. Ne okuyan, ne de çalışan bir kadın pek de sosyalleşemez haliyle. Kimi zaman da aile büyükleri; bilhassa babalar, ağabeyler karar verir kaderimize. Yok üniversite okumasın, yok çalışmasın...

Ya erde ya yerde, ya kızını, ya dizini...

Evlendirilirsiniz böylelikle. Bekarlık ithamlarla, dulluk da damgalanmalarla doluyken, evlilik en mantıklı çaredir çünkü.

Özellikle kocanızın nasıl biri olduğu, evliliğinizin kaderini de belirlemiş olur böylelikle. Başta annesi olmak üzere, sizi akrabalarına ezdirmiyor, kendisi de el üstünde tutuyorsa, ne mutlu size!

Ama, ya öyle biri olmazsa!?

Bu sefer de;

Gelinlik- kefen,
Kapı açılmaz, döşek serilmez...

Kaldı mı size katlanmalar!..

Kimi annelerden de duyulur bu sözler: ben de babandan az mı dayaklar yedim, az mı küfürler işittim, kaynanam az mı bindi sırtıma, az mı katlandım, mecburdum!

Bir şeylere katlanmak, bu dünyada göz göre göre cehennemi yaşamaktır sadece. Hele de bu, artık gözle görmekten dahi haz etmediğin biriyle aynı yatağı paylaşma raddesindeyse, azapların en büyüğüdür.

Sandığımızdan daha güçlüyüz aslında. Yeri geldiğinde gitmeyi becerebilsek, bize nelerin gelebileceğini tahayyül dahi edemeyiz aslında.

Bunu yapabilmek için de, öyle iyi eğitimlere, belli bir mal varlığına pek de ihtiyacımız yoktur aslında.

Sadece, aslında hiç de çaresiz olmadığımızın farkına varabilelim.