Patavatsızlık

Şebnem Nur; Ya da çok zorlu bir gebelik / doğum süreci geçirdiniz ve henüz psikolojik olarak kendinizi ikinci çocuğa hazır hissetmiyorsunuz yahut hekiminiz sizi bu konuda uyardı.

Biraz kilo mu almışsın, neden öyle oldu?
Ne oldu hâlâ okuyor musun sen?
Evlenmeyecek misin?
Evlilik var mı?
Evlen, evlen!
Tek çocuk mu?
Buna kardeş lazım.
Kaç yıldır evlisiniz, neden çocuk yapmadınız?
İkinciyide yap, yalnız kalmasın.
Üçüncüyü yap! Üçlü olsun, güçlü olsun.
Kocanla mutlu musun?
Koçan çok yakışıklı, eve bağlaman zor olmuyor mu?
Karın güzel, çalıştırma.
Bebeğin çok çelimsiz, sütün mü az?
Doğuştan mı böylesin, sonradan mı oldun?
Dul kadınsın, gece geç saatte evine varma.
Dul kadınsın, çocuksuz olaydın, kolay koca bulurdun.
Dul kadınsın, evine fazla tamirci çağırma.
Dul kadınsın, saçını sarıya boyama.
Dul kadınsın, fazla makyaj yapma.
Dul kadınsın, fazla sokağa çıkma.
Dul kadınsın, kocam evdeyken misafirliğe gelme.
Kocanla barış, çocuğunu boynu bükük bırakma.
Çok zayıfsın, yemek mi seçiyorsun?
Bu kadar zayıf olma, bir gram et bin ayıp örter.
Birini bul evlen.
Bir iş bul çalış.
Fazla düşünme, fazla seçici olma.
Olmadı, kendinle evlen!
Ama evlen!
Evlen!

Kimisi bir defa söyler. Kimisi “sistematik “takılır. Kimisini ömrünüzce bir kere duyarsınız, kimisini başka başka insanlardan.

Belki kafanızı kurcalayan, üzerinde emek harcadığınız, uğraştığınız, sizi yoran ve hatta üzen bir mevzudur size sordukları.

Ya da aslında umrunuzda dahi olmayan bir konudur ama; sorula sorula kafanızda yer etmiştir.

Tanıdık, akraba, komşu; yahut yolda görülen biri, bir yerde tesadüfen rastlanılan ve bir daha asla karşılaşılmayacak olan biri.

Bu kadar özel, hatta tamamıyla size ya da hayatınızdaki kişiye ait olan o özel alana “burnunu sokmaya “ had görür.

Bu hadsizliği, patavatsızlığı da “kibar bir şekilde “ cevaplandırmaya ihtiyaç duyarız çoğunlukla da.

Belki anne olmak için deliriyorsunuzdur ama bazı ruhsal yahut fiziksel sorunlarınız, buna ve peşi sıra evli olmanıza dahi engeldir. İçinizde bir uhde / yaradır belki. Sebeplerini ailenizle, kendinize dahi konuşamayacak bir durumda da olabilirsiniz.

Bu durumda karşınızdakine nasıl bir cevap verebilirsiniz ki?

Ya da çok zorlu bir gebelik / doğum süreci geçirdiniz ve henüz psikolojik olarak kendinizi ikinci çocuğa hazır hissetmiyorsunuz yahut hekiminiz sizi bu konuda uyardı.

Size ikinciyi soran bir kimseye cevabınız ne olacaktır?

Ya da tamamen keyfi, kendi arzu ve isteğiniz olmadığı için bir şeyi yerine getirmiyorsunuzdur.

Evlense de çocuk sahibi olmayan yahut çocuk sahibi olsa da evlenmeyen kimseler olduğu gibi.

Sınır çizmek, samimiyetin dozunu ayarlamak, yahut açıkça dile getirmek de bir yol olabilir.

Ama sonuç olarak; sadece kendimizi ilgilendiren hiçbir konuda hiç kimseye açıklama yapmak zorunda değiliz.

Böyle bir şeyi neden merak ediyorsunuz?, diye sormak da bir alternatiftir. Hele de kaşlarınızı hafif çatarak bir sorun bakalım!!!