Şebnem Nur; Ne çok gerekçe var değil mi? Aşkı tatmadıysak, gerçekten nasıl âşık olunur bilmiyorsak, aşkla pek de işimiz yoksa; “ iyi tamam evleneyim bari” deyiveriyoruz.
Deli bir aşk değildi bizimkisi...
Dengimizi bulmuştuk sadece...
Evlenince, zamanla da ısınırdık birbirmize.
Niyet böyleydi,
Ama zaman, çok başka şeyler gösterdi.
Karşılıklı oturarak yediğimiz yemekte bile yüzüme bakmazdı.
Aynı karede olduğumuz fotoğrafta bile başka yöne bakardı.
Zamanla diyaloğumuz monotonlaştı.
Ne iyi geceler ne de günaydın.
“ Yemek hazır mı? “ sözünü bile duyamaz mı insan?
Duyamazmış.
Kendi dünyasındaydı, kendi hayatında ve kendi yaşantısında.
Ben, ‘öylesine’ bir figür bile değildim onun hayatında.
Bıraksam bir ömür böyle devam ederdi.
Sonsuza kadar bile desem abartı olmaz hatta!
Ben yoktum aslında.
Suskunluk can yakar mı?
Evet, yakarmış.
Yok yaşın geldi, yok oturmuş bir düzenin olsun, yok torun seveyim, yok elalem ne der, yok hazır kısmetlerin çıkıyorken, yok o kızı/ çocuğu kaçırmayalım...
Ne çok gerekçe var değil mi? Aşkı tatmadıysak, gerçekten nasıl âşık olunur bilmiyorsak, aşkla pek de işimiz yoksa; “ iyi tamam evleneyim bari” deyiveriyoruz.
Bir ömür süreceğini, o kişinin hayatımızın yarısı olacağını, artık ‘büyük’ bir mesuliyetimizin olduğunu hesaba katmadan, evleniveriyoruz.
Sonra; daha üçüncü ayda, balayından döner dönmez, ilk çocuğun yaşı gelmeden, mesuliyetlerimizin önemini kavrayamadan...
Ya kendi içimize çekiliyoruz,
Ya da kendimizi dışarılardan alamıyoruz.
Benim kanaatimce insan; sevdiğiyle en az bir kere ayrılık yaşayıp, o ilişkiyi dışarıdan bir gözle tartmalı.
Ayrılınca daha çok seviyorsan,
Resmen ilişkinin yasını tutuyorsan,
İçin yana yana unutma taraftarı değilsen,
Burnun kızarıp şişene kadar ağlıyorsan,
Onusuz kalışının hüznü geçmeyecek gibiyse,
Aşk gerçektir bence.
Ve muhtemelen bu hisler de karşılıklıdır.
Biraz acı veren bir tecrübeyle aşkınızın gerçekliğini test etmişsinizdir.
Hayırlı olsundur.
Bir yastıkta kocayınızdır!
ÜYE YORUMLARI
Yorum YapFacebook Yorumları
