Yüreği Yetememek

Şebnem Nur; Kendisi itiraf etti çok şükür. “Yüreğim yetemiyor.” dedi. Beni hep böyle sevebilirmiş ama bunu sürdüremezmiş.

Akşam güneşi tadında,
Sonbahar kokan bir sevdaydı bizimkisi.
Ellerimi ellerinde ısıttım.
Ama gözlerime düşmedi siluetin.
Hep karanlıktı yolumuz.
Bitmez dedim,
Kim bilir kaç kere.
Yıldızları şahit tuttum sonra.
Ama zamanla hepsi birer birer kayıverdiler.
Yazlarımız kısa sürdü,
Kışlarımız pek çetin.
Bol ayvamız oldu, sararana kadar yedik.
Ve herkes sabaha uyandı,
Biz kaldık, yetişemedik.

Ne iyi anlaşıyorduk oysa. Ne kadar uyumlu, ne kadar mutluyduk. Yanındayken zamanın nasıl geçtiğini anlamıyordum bile. Nohut oda bakla sofada, dağ başında, ufak bir kulübede hatta. O yeterdi bana, onunla olmak yeterdi.

Ama olmazmış.

Olamazmışmış.

Kendisi itiraf etti çok şükür. “Yüreğim yetemiyor.” dedi. Beni hep böyle sevebilirmiş ama bunu sürdüremezmiş.

Sırtına almayı denese, mesuliyet bile olmadığını göreceği şeylerden kaçar bazen insan. Annenin nasıl yetiştirmiş olduğu da önem arz eder bu tip durumlarda. Malına konacak, sen kazanacaksın o yiyecek, kaşık düşmanı, süsüne, boyasına para yetiştiremezsin, anasına bak kızını al...

Sizin öyle olmadığınızı görse de, aklının bir köşesinde döner durur bu tip sözler.

Ya da bu güne kadar hayatında doğru düzgün bir mesuliyet almamıştır ve bilinçli yahut bilinç dışı, bu gibi bir durumlardan kaçar.

Kendi işini kurmamıştır, hâlâ ailesiyle yaşıyordur, babasının işinde çalışıyordur, kendi başına ciddi kararlar almayı denemiyordur.

Tüm bu özelliklerden sıyrılabilse, dört dörtlük olacaktır. Mutlu çiftler, sıcacık fotoğraflar gördüğünüzde iç çekmek kalır size, ondan geriye.

Biraz daha cesur olsaydın, yüreğin yetebilseydi keşke,

Seninle şöyle olabilirdik sevgilim!..