Sebepsiz Dargınlık

Şebnem Nur; Hayatın getirdiği zorluklar, maddi sıkıntılar, bunalımlar, bir aşktan çekip gitmeye sebep olamazlar çünkü. Aşk gerçekse; insan zaten yaşadığı aşkın hayatında herhangi bir sorun yahut pürüz getirmediğin de farkındadır zaten.

Tanışalı çok uzun zaman oldu.
Aşk yaşamaya uygun bir zaman olmadığından,
Yahut aslında ilk gençlik yılları çekincelerinden sebep.
“Flörtleşme” evresinde kala kalmıştı ozamanlar.
Sonra “kaderin cilvesi” tekrar karşılaşmalar,
Dile gelmese de, iki taraf da biliyordu işte.
Yarım kalan bir şeyler vardı…
Tamamlanmalıydı.
Hiç olmayacak bir mesafeden denendi,
Yıllar geçti, ruhlar da olgunlaştı ama;
Galiba “akıl” birbirimizi bıraktığımız yılda kaldı,
Gene olmadı.

Takıntılıdır bazen bazı aşklar. İlk diye, tam olmadı diye, sebepsiz bitti diye, kimseyi bir daha öyle sevemedik diye falan. Tam tamına, adamakıllı bitmez bazen. Anlaşılmazdır. Olgunlaşamamıştır hatta.

İşte o yüzden; ne arkadaş kalınır ne de düşman olunur. Bir taraf, bir türlü yaşanamayan o aşka kızgın kalır. Kızgınlığını da karşı taraftan çıkarır.

Hâlâ seviyordur belki de. Bunca yıl geçmesine rağmen; bir sebepten, yahut pek çok sebepten “hâlâ“ olamayacağını fark ettiğinden, dargındır. Bitirememiştir aslında.

Ve tüm “anlaşılmazların” ardında bir bitiremeyiş vardır. Yetemeyeceğini düşünür, anlaşamayacağını, bizden olmaz‘ı… Oysa iki tarafın birbirini seviyor olması, o aşkı yaşamak için yeterli olmalıdır aslında. Geride kalan tüm pürüzleri yok etmelidir insan.

Hayatın getirdiği zorluklar, maddi sıkıntılar, bunalımlar, bir aşktan çekip gitmeye sebep olamazlar çünkü. Aşk gerçekse; insan zaten yaşadığı aşkın hayatında herhangi bir sorun yahut pürüz getirmediğin de farkındadır zaten.