Sendikacılar, 1 Mayıs'ı kaçırıyor!

Yaşar Seyman; ‘Günlerin bugün getirdiği’ 1 Mayıs marşının dizelerini değiştirirsek; sendikacıların bugün getirdiği 1 Mayıs kararı, kutlaması baskı ve zulümdür!

Şair Yaşar Nezihe...

Erkek işi olarak bilinen sendikacı uğraşını zihinlerde değiştirmek boynumun borcu olsun diye Kadın ve Sendika kitabını yazmaya karar verince öğrendim ki; Türkiye’de ilk “1 Mayıs” şiirini yazan kadın Urfalı tramvay işçileri grevine katılan, yoksul bir kantarcının kızı Yaşar Nezihe.

Onunla isim benzerliğimin sevinciyle bir dergide sevgili Sennur Sezer’in “İlk kadın işçi şairimiz Yaşar Nezihe Bükülmez” yazısını okumaya başladım:

“Kadın haklarının dünü ile ilgili yazılarda sık sık aynı fotoğrafı görürsünüz: Çarşaflı gencecik bir kadın. Adeta bir genç kız. Ellerini bir masanın üstünde birleştirmiş, ya da bir elini şakağına dayamış, yüzü gizli bir gülüşle aydınlanmış. Bu ilk kadın şairimiz Yaşar Nezihe Bükülmez’dir. Yaşar Nezihe, kendi anlatımına göre 1297 yılında doğmuştur. Bugünkü tarihe 1881/1882 olarak çevrilmektedir. Ölüm tarihinde de böyle bir karışıklık vardır. 1971 ya da 1972 yılında yaklaşık doksan yaşında ölmüştür. Şair Yaşar Nezihe’nin yaşamını gerçek çizgileriyle saptamak zordur.”

Bu zorluklar içinde güzel olan bizlere bıraktığı zihinlere işlenen “1 Mayıs” şiiridir.

Urfalı Kadından “1 Mayıs” Şiiri

Ey işçi!..

Bugün hür yaşamak hakkı seninken

Patronlar o hakkı senin almışlar elinden

Ey işçi!..

Mayıs birde; bu birleşme gününde

Bişüphe bugün kalmadı bir mani önünde...

Baştan başa işte koca dünya hareketsiz;

Yıllarca bu birlikte devam eylediniz siz.

Patron da fakir işçilerin kadrini bilsin

Ta’zim ile hürmetle sana başlar eğilsin.

Dün sen çalışırken bu cihan böyle değildi.

(Aydınlık, l Mayıs 1923)

1923 yılından bu yana ülkemizde 1 Mayısları kutlamak ne yazık ki işkenceye dönüştü…

Ülkemizde uzun yıllar 1 Mayıs, ‘Bahar Bayramı’ diye kutlanarak özünden koparılıp perdelendi. Bahar Bayramı günleri yaklaşınca o günlerde 1 Mayıs’ı kutlamak isteyen sosyalistler ki bunlar kendini ‘Eski tüfekler’ diye tanımlar gözaltına alınmaya başlardı. İşçiler, emekçiler bu topraklarda hiç gönlünce 1 Mayıslar kutlayamadı. Yasaklar, barikatlar. Yasal bayram kabul etmemeler yıllarca sürdü. 1 Mayıs kutlama isteği kâbusa, karışıklığa, krize dönüştü.

Yasal bayram oldu bu kez de meydanlar alanlar yasaklandı.

Bugün ise sendikacılar, 1 Mayısları büyük kentlerde halkın olan meydanlarda adeta kaçırıyorlar. En büyük işçi konfederasyonu Türk – İş geçen yıl emeğin başkenti Zonguldak’ta 1 Mayıs’ı kutlama kararı aldı. Bu karara Zonguldak emeğin başkenti diye ses çıkarmadık. Bu yıl Çanakkale’de kutlama kararı nereden çıktı? Çanakkale’de sanayi bacaları tüten fabrikalar var da biz mi bilmiyoruz. Türkiye’nin bir ucunda Çanakkale’de 1 Mayıs kutlama kararı aslında 1 Mayıs’ı kutlamayın demektir.

Türk İş’e yakışan 1 Mayıs’ı halkın olan alanlarda kutlamaktır. Eğer bir karar alınacaksa bu Soma ya da Ermenek olmalıdır.

DİSK Taksim’den vazgeçti. Oysa Taksim emeğin bayram yeridir. Kanlı 1 Mayıs’ta arkadaşlarını yitirenler 1 Mayıs’ı Taksim’de kutlamaktan vazgeçmek yerine direnmeli hatta yıllar önce söylediğim Taksim’e ‘Emek Anıtı’ yaptırma mücadelesi vermeliydiler.

‘Günlerin bugün getirdiği’ 1 Mayıs marşının dizelerini değiştirirsek; sendikacıların bugün getirdiği 1 Mayıs kararı, kutlaması baskı ve zulümdür!